Maasai Market, National Park en het ziekenhuis

Dinsdag 15 juli

De maasai market stond op de planning vandaag! In de ochtend hadden de verzorgers bij Imani onze hulp hard nodig met het wassen en aankleden van de kids, waardoor we ’s ochtends nog wel zijn gaan werken. Rond een uur of 11 gingen we op pad. Gelukkig ging een van de verzorgsters van Imani mee, Edna. Zij wist welke matatu (bus) moesten nemen, zodat we op de juiste plek kwamen.
Na een wat chaotische busrit: overstappen, harde muziek, onduidelijke buschauffeurs en het chaotische verkeer, kwamen we aan bij de Maasai Market. We zijn de markt nog niet opgelopen, of de eerste verkoper komt al onze kant op: ‘’Hello, I give you a good price, look!’’, ‘’Do you want to buy?’’, ‘’Please take a look at it!’’. De verkopers zagen duidelijk potentiële kopers in ons.
Anderhalf uur later, maar wel een tas vol souvenirtjes rijker (en veel geld lichter), konden we aan de terugweg beginnen. Gelukkig hadden we met de hulp van Edna de bus snel gevonden. We gingen bijna achterin de bus zitten, omdat hier alleen nog plek was. Dit werd een bijzonder ritje.. Elke deelneming aan het verkeer in Kenia is bijzonder, maar dit was echt een ‘bumpy ride’. Zodra we over een hobbel of door een kuil reden, werden we gelanceerd. Als stuiterballen zaten we zo’n 20 minuten in de bus. De ingewanden waren weer lekker door elkaar geschut en ik was weer blij toen ik op vaste bodem stond.


Donderdag 17 juli

Een normale werkdag bij Imani stond vandaag weer op het programma. Soms heb je van die dagen die maar niet om lijken te gaan. En het was zo’n dag. De tijd leek gewoon echt niet op te schieten.. Toen het eindelijk kwart over twaalf moesten de kinderen naar de keuken om te lunchen. Nienke en ik gingen ieder een kind helpen met eten, maar toen zag ik iets vreemds. ‘’Nienke, kijk eens naar Manu…’’. ‘’Iel, oké. Dit hebben we niet gezien.’’. Manu zat heerlijk te genieten van zijn eten, in zijn dunne onderbroek. En de zin ‘wat er in gaat moet er ook weer uit’ gold hier wel heel letterlijk. Terwijl hij rustig een hap eten in zijn mond stopte, was hij rustig aan het poepen. Het kwam door zijn stoel heen en viel op de grond, waardoor hij een soort hondenpoephoopje onder zijn stoel had liggen. Natuurlijk had ik nog steeds niets gezien. Gelukkig voor Manu zag de ‘auntie’ die naast hem zat het en heeft het opgelost, al keek ze niet heel erg blij.


Zondag 20 juli

De safari in het National Park stond vandaag gepland. Op deze vrije dag werden we al om half 7 (!) opgehaald door onze gids van die dag: Peter. Tijdens de zonsopgang reden we het park in, opzoek naar wilde dieren. Uiteindelijk hebben we vier nijlpaarden, heel veel zebra’s, gazelles, één krokodil, een paar buffels, giraffen, vogels, twee neushoorns, een gnoe, een paar zwijnen, een struisvogel en verschillende apen gezien. Het is super leuk om zo dicht bij de dieren te kunnen komen. We konden ze bijna aanraken!
Na de tour in het National Park, gingen we door naar het olifantencentrum. Hier was ik zelf vorige week al geweest, maar Nienke was hier nog niet geweest. Na het olifantencentrum gingen we naar het giraffencentrum. Vanaf een balkon kon je giraffen voeren. Heel erg leuk om een keer mee te maken, maar wat stinken die beesten uit hun mond! Als laatste gingen we het animal orphanage bezoeken. Het idee wat ik had bij een dierenopvang was helemaal niet gelijk met de werkelijkheid. Ik dacht dat de dieren daar tijdelijk zouden zitten, omdat ze verzwakt waren in het wild. Nadat ze weer aangesterkt zouden zijn, zouden ze weer terug geplaatst worden. Dit was hier echt niet het geval. Deze dierenopvang leek eerder op een soort dierentuin, maar dan een beetje kleiner. Leuk om te zien, maar niet heel bijzonder dus.


De afgelopen week hebben we weer vijf dagen gewerkt. Maria had tegen ons gezegd dat ze onze hulp in het weekend erg waardeert, omdat de andere vrijwilligers dan vrij hebben. Daarom hadden we voorgesteld om zaterdag te werken in plaats van donderdag.
Donderdag hadden we daarom heerlijk een bank-hang-dagje. We hebben de hele dag Top Gear dvd’s gekeken. Dit kwam zo, omdat onze driver van zondag, Peter, een grote Top Gear fan is en Marloes blijkbaar ook. Zondag kwam dit onderwerp toevallig aanbod, waarna hij vertelde dag hij dvd’s heeft met bijna alle seizoenen.
Maandag hadden we Peter een sms’je gestuurd of hij misschien een aantal seizoenen Top Gear voor ons kon kopen, omdat we donderdag vrij zouden zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Peter had hier zin in en tijd voor, waardoor hij maandagavond langs kwam om de dvd’s te brengen. Hij bleef gezellig hangen totdat wij subtiel zeiden dat hij weg moest gaan, omdat we naar bed wilden. Het was ondertussen 9 uur. Aangezien de volgende dag de wekker weer om 6 uur ging, wilde we op tijd gaan slapen.
Woensdag ontstond het idee om Peter uit te nodigen om donderdag Top Gear te komen kijken. Hij had ’s middags vrij van school en houdt erg van Top Gear: één plus één is twee. Peter vertelde ons dat hij om 1 uur weer thuis zou zijn, waarna hij zou komen. Het werd twee uur. Drie uur. Vier uur. Oké, hij zal wel niet meer komen.. Vijf uur. Hij mag nu echt wegblijven, anders blijft hij weer plakken totdat we naar bed willen. Op dat moment kreeg Marloes een berichtje: ‘’Is anyone awake?’’. Hij staat toch niet voor de deur? Jawel, daar stond hij hoor. Te rillen van de kou. Het was ongeveer 20 graden en hij liep in zijn winterjas (het is namelijk ‘winter’ in Kenia). Daar was hij dan eindelijk. Top Gear aangezet en kijken. Maar oh, wat was dit een ongezellige avond. Vergeleken met maandag, kon je helemaal geen gesprek met hem beginnen. Hij gaf heel kort antwoord als je hem een vraag stelde. Daarnaast was het 6 uur geworden en gingen we zelfgemaakte pizza eten. We hadden gevraagd of hij ook mee wilde eten en hij vond dit prima. Hij beweerde dat hij de pizza lekker vond, maar aan zijn eetgedrag te zien, was dit echt niet zo. Hij at de pizza met lange tanden in kleine hapjes op.
Het werd half 8. Acht uur. Half 9. Af en toe een subtiele hint droppen dat onze wekker wel om 6 uur ging (!). Nee, dat begreep hij dus niet. Het werd negen uur. Nu waren we er echt klaar mee, waarop Marloes zei: ‘’I don’t know what you guys are going to do, but I’m going to bed’’. Nienke en ik waren het hier helemaal mee eens: ‘’Yes, we are going to bed.’’. Nu moest hij wel. Jas aan en gaan. Oh nee, de jas had hij nog aan, omdat hij het koud vond… Goed. Gelukkig, hij was weg.


Zaterdag 26 juli

De laatste werkdag van de week. Vanmorgen werd ik allen niet helemaal lekker wakker. Ik had super erge buikpijn. Het leek wel alsof mijn buikvlies ontstoken was. Zo eigenwijs als ik ben, wilde ik gewoon werken. Paracetamol erin en gaan met die banaan. De eerste uren ging het wel, maar rond een uur of tien trok ik het echt niet meer. Ik had besloten om terug te gaan naar het huis, om even mijn rust te pakken. De buikpijn zou daarna wel afnemen..
Van elf tot twee had ik op de bank liggen slapen, nergens last van. Totdat ik wakker werd. De pijn was ondragelijk, waardoor ik nog twee paracetamols nam. Ondertussen kwamen Nienke en Marloes thuis. De pijn was nog steeds niet gezakt en op een gegeven moment lag ik in de foetushouding krampwerend van de pijn op de bank. Ik moest echt even naar een dokter, want zo kon het niet verder. Maria gebeld, taxi geregeld en op naar het ziekenhuis. Nou ja, ziekenhuis is een groot woord. Het was eerder een soort dokterspost, waar je op zaterdag ook terecht kon.
Al snel kreeg ik een dokter te spreken. Hij dacht dat het zou kunnen gaan om een urineweginfectie. Om dit te weten te komen wilde hij mijn urine en bloed testen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook al vond ik het bloedprikken echt niet leuk, gewoon niet mijn ding. Na zo’n tien minuutjes in de wachtkamer gewacht te hebben, mochten we weer naar de dokter voor de uitslag. En zijn vermoeden werd inderdaad werkelijkheid: ik heb een fikse urineweginfectie met bijkomende pijn en koorts. Heel vervelend, maar zeker fijn dat het meteen duidelijk was wat ik heb. Ik moet voor de komende vijf dagen antibiotica slikken en pijnstillers (paracetamol) en daarna moet het over zijn.

Wat een avontuur was dit, maar zoiets moet je ook een keer meegemaakt hebben. Ik was al heel blij dat Nienke en Marloes meegingen om mij te ondersteunen bij de dokter (en vooral bij het bloedprikken).