Eerste werkdagen bij Imani A

De vorige blog was ik geëindigd bij maandag. De dag dat we binnen moesten blijven omdat er demonstraties zouden zijn. Maandag was dus een super saaie dag, waarbij ik me vermaakt heb met mijn laptop en eten.

Dinsdag was het dan uiteindelijk zo ver: de eerste werkdag als vrijwilliger bij het weeshuis Imani A. In één woord: wauw!
De eerste dag moest ik zeker wennen aan de werkwijze van de verzorgsters en het leren kennen van de kinderen. Er zijn 4 verschillende groepen in het weeshuis. Kinderen worden ingedeeld aan de hand van hun leeftijd en ontwikkeling. Ik ben ingedeeld bij de oudste groep: kinderen van 2 tot 3 jaar oud. De dagen bestaan uit: spelen met lego blokken (dan voel ik mezelf ook meteen weer een kind), eten geven (en zorgen dat het ín de monden komt en je niet 's avonds nog restjes aan je kleding vindt), glijden van de glijbaan (veilig en wel), kindjes op de po zetten (en zorgen dat ze erop blijven), kleren/slabbetjes/stoelen/tafels wassen en zorgen dat de kinderen slapen tijdens het middagslaapje (zodat je even van de stilte kan genieten).

De eerste twee dagen word je echt getest door de kindjes. Ze kijken hoe ver ze bij je kunnen gaan. De eerste dag was ik me hier niet zo bewust van, dus laat je veel toe. Dat houd je alleen geen vier weken vol, want zoveel geduld heb ik niet. Naarmate de dagen vorderen wordt het steeds makkelijker. Je kent veel van de namen, waardoor het aanspreken sneller gaat. Je kent een aantal Swahilische woorden die nodig zijn bij het aanspreken van de kinderen, zoals kuja (spreek je uit als kutsja en betekent 'kom (hier)'), lala (betekent slapen) en kula (betekent eten). Je weet wie de troublemakers en de teruggetrokken kids zijn. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik nu helemaal op mijn plek ben en de kindjes prima kan verzorgen.

Je werkt van 9 tot 5 in het weeshuis, wat best vermoeiend is. Dagen lang hetzelfde doen, gaat misschien vervelen. Daar lijken ze hier rekening mee te houden en af te toe wat spanning toe te brengen. Woensdag was ik de kindjes eten aan het geven, toen een van de verpleegsters van het weeshuis mij kwam roepen of ik mee wilde komen. Natuurlijk wilde ik dat doen, dus wilde ik even afmaken waar ik mee bezig was (namelijk de kindjes hun slabbetjes afdoen), maar ik moest meteen meekomen. Marloes (een van de andere Nederlandse vrijwilligers) en ik kregen alle twee een baby'tje in onze handen (inclusief 3 dekens, omdat ze dachten dat het kou was). Het baby'tje dat ik mee mocht nemen heet Rohda en lachte de hele tijd. Nadat de verpleegster het baby'tje met een doek om me heen had geboden (de Keniaanse manier om een kind te verplaatsen zonder kinderwagen), wisten we nog steeds niet waar we heen gingen. Uiteindelijk werd het duidelijk dat we naar een soort consultatiebureau gingen om vaccinaties te halen.
Na 20 minuutjes lopen door de smalle straatjes en steegjes van Nairobi waren we op de plaats van bestemming. De wachtkamer zat vól met vrouwen en kinderen. Tijdens het langslopen voelde ik me echt een attractie. We werden door alle oogjes gevolgd totdat we uit beeld waren. Heel logisch, want wanneer zie je nou een blanke vrouw met een zwart baby'tje in Kenia die vaccinaties komen halen. Het was echt een super bijzondere ervaring om te zien hoe dit in Kenia gaat. Daarnaast ben ik ook helemaal niet zo goed met naalden en bloed, maar het ging hartstikke goed. Ik had mezelf voorgenomen dat ik niet zo moest zeuren en ik het arme baby'tje moest ondersteunen terwijl zij haar prik kreeg. En het werkte!

Vandaag was het weer zo ver! Zo'n 15 kinderen van 0 tot 2 jaar moesten naar het ziekenhuis voor een controle. Gelukkig mocht ik weer mee (samen met de andere Nederlandse vrijwilligers Marloes en Nienke). In een volgepropt busje met weer een andere baby in mijn handen (namelijk Valentine), gingen we op weg naar het ziekenhuis. Ze werd gewogen, gemeten en er werd een HIV-test afgenomen. Weer een hele bijzondere ervaring die ik zeker niet had willen missen.

De foto's van deze geweldige gebeurtenissen staan hieronder :)

Liefs